Rusthuis VisuHeel
Ruimte voor eigen-wijsheid, heel-kunde
en betweterij
Welkom in het Rusthuis.
Een huisje vol Liefde.
Een plaats om te Zijn, te Ont-dekken,
je te Verwonderen en te Visu-Helen.
Een ruimte om tot Rust te komen, je Licht te voelen,
je te laten aan-Raken.
Een plekje om je te verbinden.
Met je Zelf. Met je Kern. Met je eigen Magie.
Een plek die je uitnodigt om op je Plek te gaan staan. In je heel-kracht. Om naar je diepste Binnenland te reizen. Om te landen in de diepte van je Ziel. En dan weer verder te gaan, met vertrouwen in je eigen-wijsheid en je zelf-heel-kunde.
ik reis graag MET jE MEE
over mij …
Ik ben Maaike. Getrouwd met Michel en mama van 3 ridders en 1 prinses. Tram 4-passagier.
Vlak voor mijn 40e verjaardag, nu enkele jaren geleden, kreeg ik borstkanker en dat was het begin van een nieuw hoofdstuk. Eentje dat me ook uitnodigde om mezelf te gaan aankijken. Ik bleek een levensgrote container van onverwerkte angsten, versteende rouw, onderdrukte woede, verkoekt verdriet.
Overlevingsstrategieën die in de weg waren komen te zitten, maskers die trokken en pijnlijk begonnen te wringen (een beetje zoals van die commerciële beauty masks die al langer dan 10 minuten opzitten en pijnlijk beginnen te trekken).
Ik zei altijd ‘ik ben van gewapend beton’, maar besefte niet hoe erg ik mezelf daarmee vastzette.
Ik zei altijd ‘ik heb geen hulp nodig, ik kan dat wel alleen’, en holde nog wat harder, maar besefte niet dat mijn beentjes allang afgesleten waren.
Ik zei altijd ‘huilen is voor woessies en daarbij, ze zijn mijn traankliertjes vergeten toen ze mij gemaakt hebben’, maar besefte niet hoe liefdeloos en hard ik was voor mezelf, hoe vacuüm ik mezelf daarmee trok.
Ik zei altijd ‘ik doe dat wel efkes’, en gaf nog wat gas bij, maar besefte niet dat mijn meterke allang in het rood stond, laat staan dat ik besefte dat ik uitgerust was met een remmechanisme (gloednieuw, nog in de verpakking, in geen 40 jaar gebruikt)
SprookjesCoach
Tijdens mijn Systemisch Coach-opleiding bij The Changemakers Academy zei een medecursiste me plots: “weet ge wat nu nog iets voor u zou zijn? Sprookjescoach!”
En ik was ‘struck by lightning’. Alsof alles opeens in elkaar klikte. Een zachte zindering die door élke cel in mijn lijf trok, alsof ik opeens het gewicht van een pluimpje had.
Klik op een knop en beluister het sprookje, geschreven en ingesproken door mezelf, en voel maar wat het met je doet.
Over the Force, het Binnenland en de
Takkensprokkelaars
Wij bezitten allemaal The Force. De Kracht om onszelf te Helen. Onze eigen HeelKracht.
Geen coach of therapeut kan het voor jou oplossen, je bent je eigen meester.
Je eigen heel-meester.
De reis-naar-binnen-land is boeiend, vermoeiend, uitdagend, … maar oh zo de moeite waard.
“Want ik ben het waard” (en dat is géén reclame voor een niet nader genoemd cosmeticamerk)
dus may the force be with you
Yoga kwam op mijn pad, reiki zette heel veel in een stroomversnelling. Kennis over HSP en HG&SW gaf zoveel waardevolle inzichten. Vedic Art bracht zoveel verwondering. Kindercoaching ontblootte wat bedekt lag. Systemisch werk was rauw en pijnlijk, liet grondvesten daveren, maar nadien ontstond ruimte. Energetische massage duwde waar het pijn deed. Meditatie trok als een zalf door mijn binnenste… en de natuur was er altijd om rust, ruimte en ritme te geven. Verwondering, creativiteit en houvast. Vruchtbaarheid en creatiekracht.
Dit is een stukje van mijn verhaal. Een héél klein stukje maar, maar wel een héél cruciaal. En zo dragen we allemaal ons eigen Verhaal met ons mee. Als takkensprokkelaars lopen we met onze bundel verhalensprokkels op de rug door het Woud des Levens. Vaak dragen we ook stukken uit de bundels van onze (groot)ouders mee. Sprokkels die niet van ons zijn…
Sommige van die sprokkeltakken zijn klaar om in het Vuur van Transformatie gegooid te worden. En hoe weet je dan wanneer het tijd is? Als het begint te storen, pijn doet, in de weg zit. Als je ziel roept dat het tijd is. Als je lichaam alles in de strijd gooit om je te wijzen op blokkades. Als je jezelf in de weg zit, niet vooruit lijkt te komen, in herhaling lijkt te vallen, … Kortom, als je je een vlieg voelt die onophoudelijk tegen een raam vliegt en daar al z’n (levens)energie aan verliest.
Dat Vuur van Transformatie brandt in elk van ons. In ieders Binnen-Land.
Wanneer jij merkt dat jouw bundel ergens een last is geworden, het je vertraagt, verhindert om voluit te leven of zelfs doet struikelen op je pad, dat takken steken en prikken, snijden en schrammen, dan kijk ik graag samen met jou naar jouw sprokkeltakken. En wat er klaar zit om van tak naar asse getransformeerd te worden. Want as maakt de grond weer vruchtbaar en zorgt dat zaden weer kunnen ontkiemen.
Ik reis graag met je mee, naar jouw binnenland…
