coaching
coaching
“hé vuurtoren!” Hoe vaak heb ik dat als rasechte roodharige niet gehoord?
Maar eigenlijk, wat een prachtig beeld wel…
Een vuurtoren. Een baken van licht in het duister. Een bundel lichtdeeltjes die het aardedonker doorpriemt. Een lichtstraal die ervoor zorgt dat schepen veilig de haven bereiken, zich niet te pletter varen op de kliffen en zich kunnen oriënteren op de kustlijn.
En net dat is in mijn ogen wat een coach is: een lichtwerper. Ik ben niét de kapitein van jouw schip. Het is niét mijn taak jouw scheepje eigenhandig de haven in te varen. Ik ben niét de stuurvrouw van jouw schip. Een coach neemt het niet van jou over, neemt je het roer niet uit handen. Een coach staat geen aanwijzingen en adviezen te brullen vanuit het kraaiennest.
Een coach is aanwezig. Observeert jouw scheepje, zonder oordeel over de koers of de bedrijvigheid aan boord. Aanwezig. En misschien zie je het zelf, heb je plots genoeg aan het licht van de sterren. Misschien heb je toch die vuurtoren nodig. Wie weet.
Ik kan/mag/wil/hoef het niet voor jou op te lossen. Maar ik kan misschien wél licht werpen. Ik ben in elk geval aanwezig. In mijn vuurtoren-zijn. 😊
Je bent welkom.
